Raadsvergaderingspektakel . Gisteravond was het weer raadsvergaderingstijd, en wat een spektakel was het! Terwijl de popcorn nog opwarmde, bleek de raad stiekem een verborgen talent te hebben: luisteren naar de inwoners. Jawel, onder al dat formele gedoe schuilt een groep die écht snapt wat er leeft in de gemeente. Chapeau, raadsleden, jullie groeien nog eens uit tot volksfluisteraars! Het college van wethouders zat er wat minder relaxed bij. Met een zucht legden ze uit dat de raad weliswaar de baas is, maar dat ze soms klem zitten door druk van bovenaf. “Als we zeggen dat het niet kan, gaan we natuurlijk niet zeggen dat het wél kan,” klonk het poëtisch uit hun mond. Een uitspraak die zo in een filosofieboek kan, of op z’n minst op een tegeltje boven de koffieautomaat. Dan de hoogtepunten van de avond – of wat daar voor doorging. Het interpellatiedebat werd met stille trom van de agenda geveegd. Niemand zei er wat van, dus wij ook niet. Next! Tijdelijke huisvesting voor asielzoek...
