Noordwijk Zonder Migranten: Goodbye Goedkope Handjes, Hello Henk met Humor!
Stel je voor: Noordwijk kiepert de arbeidsmigranten eruit. Geen “Kom maar, Tomasz!” meer om Action’s schappen te vullen of de bloembollen uit de modder te sjorren. Niet omdat er geen werk is, maar omdat het goedkoper was om Tomasz een appel en een euro te geven dan Henk een fatsoenlijk loon te schuiven. Wat als de gemeente die goedkope truc vaarwel zegt en de spotlights op eigen volk richt? Laten we dit uitpakken, met een grijns en een flinke scheut lach.
Begin bij Action. Zonder migranten die voor een duppie de pallets zeulen en de schappen volplempen met plastic troep, moet Henk het overnemen. “Ik doe het wel,” zegt hij, “maar dan voor een salaris waar ik geen kaars voor hoef te branden om mijn huur te betalen!” Geen uitbuiting meer, maar werk met een knipoog – Henk fluit een deuntje terwijl hij de prullaria neerzet, en de winkelstraten ontploffen van leven. Online shoppen? Vergeet het, de busjes staan stil zonder goedkope coureurs, dus de bakker bakt weer brood en de bloemist verkoopt echte bloemen in plaats van Action’s “eeuwige” rozen. Action jankt misschien in een hoekje, maar Noordwijk lacht zich rot met volle straten en Henk als schapheld.
Dan de bloembollen. Geen migranten meer die voor een hongerloon de tulpen uit de klei wrikken – niet omdat Nederlanders te lui zijn, maar omdat de bollenboer liever Tomasz een broodkruimel betaalde dan Henk een boterham met kaas. Nu stapt Henk het veld in, met een eerlijk loon en een zonnebril, want hij maakt er een show van: kleinere velden, duurzamer spul, en tulpen die eruitzien als kunst in plaats van lopendebandwerk. Oké, een bosje kost nu een tientje, maar je krijgt een verhaal bij elke bloem – “Met liefde geplukt door Henk!” De grote bollenbaronnen verkassen naar Polen, maar Noordwijk houdt een hilarisch hippe tulpenscene over, compleet met selfies tussen de bloemen.
De zorg dan. Geen migranten meer die voor een stuiver de bedden verschonen – niet omdat er geen locals zijn, maar omdat goedkoop de baas was. Nu krijgt Henk’s zus een salaris waar ze van kan leven, plus een huis in Noordwijk. Ze danst door de gangen met een stofdoek, want werken is ineens leuk als je geen slaafje bent. De kosten gaan een tikkie omhoog, maar who cares? Noordwijkers verzorgen Noordwijkers, en de enige robot is de stofzuiger die Henk’s zus cadeau kreeg van een dankbare patiënt.
En de bouw? Geen migranten meer die huizen timmeren voor een appel en een klap – niet omdat er geen vaklui zijn, maar omdat goedkope arbeid de norm was. Henk de metselaar komt op, met een loon dat zijn rugpijn verzacht en een biertje na elke muur. Hij bouwt huizen voor zichzelf en z’n maten, fluitend en grappend: “Eindelijk een dak dat niet lekt – oh wacht, dat is mijn eigen huis!” De bouwkosten stijgen een fractie, maar je krijgt vakwerk en een goeie mop bij elke steen. Wachtlijsten? Die smelten als sneeuw voor Henk’s bouwzon.
Dus, wat als Noordwijk de goedkope arbeidsmigranten van Action en de bollen dumpt? Geen uitbuiting meer, maar Henk die de show steelt. De straten bruisen, de tulpen shinen, en de locals verdienen wat ze waard zijn – met een lach. Ja, je betaalt een euro extra voor je kaars of bloem, of de directeur verdient wat minder, maar je krijgt er een dolle Noordwijkse bende voor terug. Weg met goedkoop, op naar hilarisch eerlijk!
Reacties
Een reactie posten