🏡 Er verandert iets in je straat, maar niemand heeft het je gevraagd

Stel je voor.
Je woont in Noordwijk, of Noordwijkerhout, of De Zilk.
Je kijkt uit over dat ene stuk groen waar de paarden staan.
Of je hebt daar een moestuintje waar je in de zomer met je kinderen tomaten plukt.
Dat hoort bij het leven hier. Rust, ruimte, vertrouwd.

En dan, opeens, komt er een plan.
Een groot regionaal plan, met een mooie naam: Landelijk Gebied & Duurzame Greenport.
Niemand heeft het je echt uitgelegd.
Het stond niet op de kieslijst.
Maar ergens in een zaaltje is het al bijna rond.

In dat plan staat dat jouw stukje groen straks misschien onderdeel wordt van een “nieuwe landschapsstrategie”.
Dat een commissie van buiten mag beoordelen of jouw paardenweitje of kasje daar nog wel past.
En dat er vlakbij een groot onderstation moet komen voor “duurzame energie.”
Je had er misschien ooit iets over gehoord, maar nu blijkt: het ligt al vast.

Verderop in het plan staat iets over warmtenetten.
Dat klinkt milieuvriendelijk, maar het betekent dat er buizen door de straten komen waar je straks verplicht op wordt aangesloten.
De gemeente belooft namens ons allemaal mee te doen, maar niemand heeft gevraagd of jij dat wel wilt.
Je gasmeter verdwijnt, je betaalt straks aan een systeem dat van de overheid is, en overstappen kan niet meer.
“Het is duurzaam,” zeggen ze. Maar jij vraagt je af: voor wie dan?

Ook het wonen verandert.
De oude afspraak dat er alleen wat GOM-woningen bij mochten komen, vervalt.
In plaats daarvan komen er “integrale woonwijken” – waar precies, dat staat er nog niet bij, maar de richting is al bepaald.
Noordwijk moet bouwen voor landelijke spreidingsdoelen.
Dus als er straks een nieuwe wijk in jouw uitzicht verschijnt, dan is dat niet per se voor je kinderen, maar voor een landelijke opgave.

En de raad, de mensen die jij koos om dat allemaal te bewaken?
Die mogen achteraf nog “wensen en bedenkingen” indienen.
Maar het plan zelf is al klaar.
Het college heeft het voor ons gemaakt, samen met vier andere gemeenten.
Alsof de buren ineens hebben besloten hoe jouw tuin eruit moet zien, en jij het pas hoort als de schutting al staat.

Dat is wat er nu gebeurt.
Langzaam, zonder ruzie of protest, schuift de zeggenschap van de inwoners naar een bestuur dat steeds verder weg zit.
Niet uit kwaadheid, maar omdat het “praktisch” is.
Maar wat praktisch is voor bestuurders, kan een groot verschil maken voor mensen.

Dus ja, er verandert iets in je straat.
Misschien nog niet vandaag, maar het begint op papier.
En als niemand iets zegt, dan is dat papier straks een wet.