Het loopt scheef, en dat moet je durven benoemen

Een eerlijk gesprek over asielopvang: waarom het nu écht scheef loopt

Het debat over een mogelijk AZC in Noordwijk loopt vast. Wie kritische vragen stelt, krijgt al snel het stempel “tegen vluchtelingen” of “boze witte man/vrouw”. Maar wie de feiten naast elkaar legt, ziet dat er iets fundamenteel scheef loopt.

Het hotelbeeld

Stel je een hotel voor. Alle kamers zijn vol. In de lobby staat een lange rij gasten die al maanden wachten op een kamer. Toch arriveren er dagelijks nieuwe gasten. De directie besluit: “We geven deze nieuwkomers een sleutel, de wachtlijst schuift wel door.”

Iedereen voelt: dat klopt niet. En dat is precies hoe veel Noordwijkers de woning- en opvangcrisis ervaren. Starters, spoedzoekers en daklozen wachten al járen, terwijl nieuwe groepen vaak voorrang krijgen.

De ongelijkheid

We horen vaak: “Vluchtelingen moeten we gewoon helpen.” Waarom gebeurt dat standaard ten koste van anderen die óók recht hebben op een dak boven hun hoofd? Voorrang geven bij huisvesting of voorzieningen is óók een vorm van discriminatie. Dat erkennen betekent niet dat je tegen vluchtelingen bent, het betekent dat je eerlijk durft te kijken naar de verdeling.

De vergeten alternatieven

En wat bijna niemand zegt: dichter bij landen van herkomst staan nog “hotels” leeg. Goedkopere opvang, dichter bij cultuur, taal en netwerk. Toch kiest de politiek ervoor om juist gemeenten als Noordwijk te belasten, waar de woningmarkt al overkookt. Daarmee wordt een bestaande scheefheid alleen maar groter.

Waarom dit gesprek wél moet

Dit is geen pleidooi voor haat of polarisatie. Het is een oproep om te erkennen dat het systeem uit balans is. Vluchtelingen zijn geen heiligen, inwoners geen klagers. Maar de verdeling is wél oneerlijk.

Alleen als we dat hardop durven te zeggen, kan er een eerlijk gesprek ontstaan – en pas dan kunnen we oplossingen vinden waar iedereen mee kan leven.