🌿 Van maaien in de duinen naar graven voor het klimaat

We schreven eerder al over de Coepelduinen — een kwetsbaar Natura 2000-gebied waar mannen met maaimachines door het zand trekken. Alles voor het behoud van duinnatuur, zo werd gezegd. Omdat ‘de natuur het anders niet redt’.

Maar wie nu verder kijkt, ziet een ander verhaal opdoemen. Terwijl we met machines maaien om duinviooltjes te beschermen, liggen er plannen klaar voor het aanlanden van enorme hoogspanningskabels — dwars over het strand van Noordwijk. Die kabels vervoeren windstroom van zee, richting het binnenland. En dat gaat niet zonder impact.

Onder het strand en achter de duinen komt een kilometerslang traject te liggen. Door kwetsbare zones, langs waterwingebieden, onder culturele erfgoedlijnen zoals de Atlantikwall. Met open ontgraving, gestuurde boringen, en mogelijk grote graafwerkzaamheden net aan de rand van... juist, de Coepelduinen.

Waarom? Omdat we moeten verduurzamen. Omdat het klimaatbeleid rekent op offshore wind, en die stroom moet ergens het land op. En ineens wordt de natuur die we net nog fanatiek maaiden, een obstakel. Dan is het niet langer "beschermen", maar "beheersbaar houden".

Het voelt als een paradox:
🌀 Aan de ene kant maaien we beschermde natuur kaal in naam van biodiversiteit.
⚡ Aan de andere kant graven we diezelfde natuur bijna open voor kabels in naam van het klimaat.

Wie bepaalt eigenlijk welke vorm van natuur telt?
En waarom heet het ‘duurzaam’ als je elders iets sloopt om ergens anders iets groens aan te leggen?

💬 Wat we willen zeggen

Echte milieubescherming vraagt meer dan papieren doelen en kabels van 525.000 volt.

Als we onze duinen, bodem, cultuur en biodiversiteit blijven gebruiken als 'ruimte voor de oplossing', zijn we bezig het probleem simpelweg te verplaatsen. Van uitstoot naar ingreep. Van fossiel naar fragiel.

En dat verdient debat.

https://noordwijk.bestuurlijkeinformatie.nl/Document/View/4e4a7406-cc7b-425d-b6ca-24046301fa7a