Noordwijk: Waar de democratie strandt (en de zee het overneemt
Welkom in Noordwijk, het zelfverklaarde "Ibiza van Nederland" – al voelt het soms meer als een openluchtklucht met een zilte nasmaak. Hier, waar de duinen fluisteren en de zee brult, speelt zich een politiek theater af dat zelfs Shakespeare te absurd zou vinden. Lokale democratie? Dat is hier net als een strandbal in een storm: je ziet ‘m wel, maar hij doet niet wat je wilt.
Laten we beginnen met dat ene geheimzinnige rapport uit 2018 over ondermijning. Een document zo mysterieus dat het rechtstreeks uit een James Bond-film lijkt te komen – alleen dan zonder de spanning en met meer vergaderingen. Sommige oud-bestuurders wilden "de onderste steen boven" krijgen over geknoei in het gemeentehuis. Klinkt nobel, toch? Tot je bedenkt dat ze zelf aan de knoppen zaten toen het misging. Het is alsof een kok klaagt over z’n eigen soep terwijl hij de lepel vasthield. En wat leverde het op? Een rapport vol roddels, zonder hoor en wederhoor, dat stof lag te vangen tot een Wob-verzoek het opdook. Democratie in actie, mensen!
Dan het huidige gemeentebestuur, dat stoïcijns weigert in gesprek te gaan met voorgangers over deze soap. "Geen tijd," zeggen ze vast, terwijl ze met een cocktail in de hand de boulevard afstruinen, dromend van een gemeente zonder gezeur. Ondertussen klaagt een bont gezelschap van politieke veteranen dat het allemaal een wraakactie is van een andere club. Het is een potje zwartepieten waar zelfs een kleuterklas nog wat van kan leren.
En de kiezer? Die staat erbij en kijkt ernaar, als een verdwaalde toerist die net €15 voor een visstick heeft betaald. Of neem die nieuwe plastic containerbakken: ineens staat je straat vol met lelijke, grijze plastic kliko’s, alsof Noordwijk een milieustraat-met-zeezicht wil worden. “Gescheiden inzameling is goed voor de planeet,” roepen ze vanuit het gemeentehuis, terwijl je je afvraagt waarom jouw voortuin nu een vuilnisdepot is. Inspraak? Ho maar. De bakken zijn er sneller dan je “nee” kunt zeggen.
En dan de kinderboerderij – je weet wel, dat ene plekje waar geiten en kippen nog een beetje vrolijkheid brachten. Weg ermee, want er moet een energiestation komen. Want wie heeft er nou behoefte aan blije kinderen en blatende schapen als je ook een lelijk, zoemend hok kunt neerzetten? Prioriteiten, mensen! Het is alsof het bestuur heeft besloten dat duurzaamheid belangrijker is dan een glimlach – of gezond verstand.
Maar laten we eerlijk zijn: de Noordwijkse politiek is een comedyfestival. Je hebt oud-bestuurders die brieven schrijven alsof ze memoires pennen voor het nageslacht, een gemeenteraad die vergadert met de urgentie van een slak op vakantie, en een leus als “Noordwijk Transparant!” Transparant? Ja, als een ruit waar zoveel modder op is gegooid dat je er nog net een vage schim doorheen ziet.
De democratie hier is een toneelstuk met teveel regisseurs en te weinig script. Besluitvorming? Dat gaat via achterkamertjes, waar de geur van sigaren sterker is dan de zeewind. Inspraak van burgers? Tuurlijk, je mag je zegje doen – zolang het maar niet stoort bij de koffie en de nieuwste plannen voor weer een "duurzaam" project. Het is een democratie waarin de “meerderheid” vooral lijkt te bestaan uit wie het hardst roept, niet wie de meeste stemmen krijgt.
Dus, beste Noordwijkers, als je ooit een kijkje wilt nemen in jullie lokale bestuur, neem dan een strandstoel en een bak popcorn mee. Het is lachen, huilen en je afvragen waarom je überhaupt nog stemt – allemaal tegelijk. Misschien moeten we de zee maar vragen om burgemeester te worden. Die spoelt tenminste eerlijk alles weg wat niet deugt.
Reacties
Een reactie posten