De stem van de gemeenschap

In de straten waar we samen leven,
Huizen vol verhalen, liefde en verdriet,
Een roep om verandering, het is tijd om te geven,
Aan de stemmen die gehoord moeten worden, een nieuw lied.

Alle ogen zijn gericht, maar wie kijk je om je heen?
Wanneer je opkomt voor je zelf,
Krijg je een label, zo alleen.
Een nimby of een klager, dat is wat ze je noemen,
Maar wij zijn de kracht die samen kan bloeien.

Ze vormen de basis van wat we eren.

We willen gehoord worden, dat is onze roep,
Geen angst voor de shaming die ons steeds verdooft.
In de schaduw van het moderne leven,
Vergeten we soms waar we echt van leven.

Ik wil een protestsong maken,
Voor de mensen die vechten en strijden,
Voor wie in stilte blijft lijden,
En niet mag opkomen voor hun eigen strijd.
Het recht om te praten, het recht om te staan,
Voor de gemeenschap om ons heen gaan.

De muren om ons heen zijn gemaakt van angst,
Voor wie hun stem verheft, is er maar weinig kans.
Maar wij zijn samen sterk, dat moet je weten,
Een gemeenschap die leeft, kan niemand vergeten.
Laten we onze handen ineen slaan,
De liefde en de kracht, laten we niet meer gaan.

Dus steek de fakkel op, laat ons de weg wijzen,
Geen labels meer, geen schaduw en geen wijzen.
Samen staan we sterk, gebroederlijk en vrij,
De wereld is ons podium, dat weten wij.
Laat de toon zich verspreiden, als een krachtige storm,
Voor de mensen om ons heen, dat is onze norm.
We strijden voor rechtvaardigheid, dat is onze plicht,
De stem van de gemeenschap, die nooit zwicht.

Dus laten we samenzingen, onze kracht komt voort,
Een volkslied van hoop, dat nooit verstoord.
De naamloze strijders, we staan zij aan zij,
De stem van de gemeenschap, altijd vrij.