De Wethouder van de Toekomst
In het jaar 2047 stond Wouter de Lange, wethouder van het ooit rustige dorpje Noordwijk, voor het raam van zijn kantoor. Zijn kale hoofd glom in het licht van de zwevende drones die buiten voorbij zoefden, zijn bril hing scheef, en zijn glimlach was allang vervangen door een blik van existentiële verwarring. Noordwijk had zich aangesloten bij de GlobalGoalsGemeenten, een netwerk dat ooit klonk als een eervolle roeping: de wereld redden, volgens de Sustainable Development Goals. Maar nu voelde het als een kosmische grap, en Wouter was de punchline.
Vanochtend had een drone een nieuwe opdracht afgeleverd, geprojecteerd in 3D boven zijn bureau: “Noordwijk moet in 2050 energieneutraal zijn. Start volgende week met de bouw van een Hyper Elektrisch Onderstation (HEO) op locatie Kinderboerderij De Vrolijke Geit.” Wouter staarde naar de holografische blauwdruk van een toren vol zoemende kabels en knipperende lichten. De geiten zouden wijken, de kinderboerderij zou verdwijnen, en hij zag al voor zich hoe de inwoners hem zouden aanklagen met hun virtuele protestborden. Maar wat kon hij doen? Hij was slechts een radertje in een machine die groter was dan hijzelf – of zo leek het.
Wouter vroeg zich af: wat was zijn rol eigenlijk? Was hij een dienaar van de vooruitgang, een pion van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG), of gewoon een zondebok voor een wereld die zichzelf probeerde te redden met onmogelijke dromen? De VNG stuurde hem wekelijks hologrammen met peptalks: “Wouter, jij bent de toekomst!” Maar de toekomst voelde als een molensteen om zijn nek. En dan was er nog de overheid, die met droge efficiency megalomane doelen oplegde, zoals het warmtenet dat Noordwijk moest aanleggen. Een systeem dat warmte uit de aardkern zou halen – prachtig, futuristisch, en volkomen onbetaalbaar voor de inwoners. Hij wist al dat Henk en Ingrid hun spaargeld niet zouden uitgeven aan isolatie en nieuwe radiatoren, maar aan een nieuwe holo-tv. En wie kreeg de schuld? Wouter, natuurlijk.
Hij zat klem tussen twee werelden. Aan de ene kant de VNG, de overheid en stakeholders zoals EcoTron, die hem bombardeerden met jargon over “duurzaamheidssynergie” en “circulaire transities”. Aan de andere kant de gemeenteraad, die liever kibbelde over de hoogte van de nieuwe windmolens dan over de realiteit van stijgende kosten, en de inwoners, die hem steeds vaker “Wouter de Sloper” noemden. Maar was hij echt een sloper? Of was hij een bouwer, gedwongen om een fundament te leggen dat niemand wilde?
Soms, in zijn zeldzame momenten van stilte, mijmerde Wouter over de absurditeit van zijn bestaan. Hij was een wethouder in een tijdperk waarin technologie de mensheid vooruit duwde, maar de menselijke natuur koppig achterbleef. De kinderboerderij opofferen voor een onderstation was niet alleen een praktische keuze, maar een symbool: het oude, eenvoudige leven dat moest wijken voor een glanzende, efficiënte toekomst. Maar wat als die toekomst niemand gelukkig maakte? Wat als de Global Goals niet de wereld redden, maar alleen de illusie van controle creëerden? Hij voelde zich als Sisyphus, maar dan met een drone die hem steeds een nieuwe rots bracht om te duwen.
Die middag kwam er een holo-call van EcoTron’s CEO, een man met een te witte glimlach en een stem als een verkoopbot. “Wouter, dat onderstation wordt een baken van hoop!” Wouter knikte mechanisch, maar dacht: hoop voor wie? Niet voor de geiten, niet voor de kinderen, en zeker niet voor hem. Even later zoemde zijn communicator met een bericht van de VNG: “Vergeet de ZeroWaste Parade niet. Thema: circulaire geiten!” Hij lachte schamper. Circulaire geiten? Misschien was dat zijn lot: alles in cirkels draaien, gevangen tussen plicht en onmacht.
Terwijl hij naar de kinderboerderij in de verte keek, waar een geit hem leek aan te staren met een bijna filosofische berusting, vroeg Wouter zich af: was hij de architect van een nieuwe wereld, of slechts de bewaker van een ruïne in wording? Misschien, dacht hij, was het antwoord niet belangrijk. Misschien was het genoeg om te blijven staan, te blijven proberen, zelfs als de drones bleven komen en de doelen bleven groeien. Of misschien moest hij gewoon naar Mars vluchten – al betwijfelde hij of ze daar geiten hadden.
Bron: https://www.noordwijk.nl/bestuur-organisatie/gemeenten4globalgoals/
#gemeentenoordwijk #noordwijk #plasticfantastic #noordwijkerhout #dezilk #GlobalGoals #toekomst
Reacties
Een reactie posten