Als de gemeenteraad zichzelf het zwijgen oplegt
Gisteren viel een brief als een steen in de vijver van onze lokale politiek. Een raadslid stopt per direct als commissievoorzitter. Waarom? Omdat ze zich onveilig voelt. Tijdens een vergadering werd haar functioneren aangevallen. Toen ze dat later aankaartte bij fractievoorzitters, werd haar gevoel weggewuifd. “Dat hoort erbij,” kreeg ze te horen. “Wees wat weerbaarder.”
Een collega zei zelfs: “Dat ongemak blijft toch wel, gezien de relatie met je fractiegenoot.” Geen steun. Geen erkenning.
Dit is geen incident. Dit raakt aan de kern van onze democratie: het recht om vrijuit te spreken in de gemeenteraad.
Wat gebeurt er als dat recht niet wordt ingeperkt door een autoritair regime, maar door de raad zelf?
Stel je voor: je bent raadslid. Je hebt een mening, een zorg, een idee. Maar je spreekt niet. Want je weet dat je wordt aangevallen, genegeerd of niet serieus genomen.
Dat is wat er nu dreigt te gebeuren. Als zelfs een voorzitter zich niet veilig voelt, en een noodkreet wordt weggezet als “overdreven”, wat doet dat met anderen? Ze houden zich stil. Uit angst. Of omdat ze denken: wat heeft het voor zin?
Zo verdwijnen belangrijke stemmen. Ideeën blijven liggen. En de raad – die zou moeten bruisen van debat en samenwerking – verandert langzaam in een plek waar je je mond maar beter kunt houden.
De gevolgen zijn ernstig.
Een raad waar gezwegen wordt, neemt slechtere besluiten. Het vertrouwen tussen raadsleden brokkelt af. Wie wil er nog voorzitter zijn, als je er alleen voor staat?
De brief legt ook een scheefgroei bloot: kleine fracties dragen te veel, grote fracties te weinig. Dat is niet alleen oneerlijk, het is onhoudbaar.
En als grensoverschrijdend gedrag wordt genormaliseerd, wordt de sfeer giftig. Dan is de raad geen team meer, maar een strijdtoneel.
Dit is een wake-upcall. De raad moet in de spiegel kijken.
Hoe gaan we met elkaar om? Waarom wordt een gevoel van onveiligheid gebagatelliseerd?
Er zijn duidelijke regels nodig. Over respect. Over veiligheid. Over samenwerking.
En álle fracties – groot én klein – moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Ook bij het verdelen van zware rollen zoals het voorzitterschap. Dat is geen gunst. Dat is essentieel voor een goed functionerende raad.
Want laten we eerlijk zijn: een gemeenteraad die zichzelf de mond snoert, is geen democratie meer. Dan rest slechts de schijn.
Willen we dat de raad een plek blijft waar vrije stemmen klinken en goede ideeën bloeien? Dan is nú het moment om in te grijpen.
Zodat niemand hoeft te zwijgen uit angst.
Want zonder open stemmen geen sterke raad.
En zonder sterke raad geen sterke gemeenschap.
Bron: https://noordwijk.bestuurlijkeinformatie.nl/Document/View/7edefccb-318e-4187-aaa0-b357d3cbbb97
Reacties
Een reactie posten